พระเจ้ากำมะลอ

ข้อมูลเบื้องต้น

         พระเจ้ากำมะลอ

 (หมายเหตุ เคยลงในขายหัวเราะราวปี2538 /นามปากกา อรรถกมล ผู้เขียนเป็นผู้เขียนเองและเป็นเจ้าของนามปากกานี้ เคยเป็นนักเขียนในทำเนียบนักเขียนเรื่องสั้นขายหัวเราะ ลงเพื่อไม่ให้ต้นฉบับสูญหาย)

                    มันเป็นการค้นพบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในวงการวิทยาศาสตร์เรื่องหนึ่งในศตวรรษนี้เลยทีเดียวหากผลงานของเขาถูกประกาศออกไป   แต่ดอกเตอร์วิชัยไม่พอใจชื่อเสียงเพียงเท่านี้  เขาไม่เพียงต้องการมีชื่อเป็นอมตะในวงการวิทยาศาสตร์และชีววิทยาทัดเทียมหรือเหนือกว่าชาร์ล ดาวินเท่านั้น   แต่เขายังต้องการเป็นพระเจ้าอีกด้วย

.....พระเจ้าของชาวเทอไมท์!

                   ดร.วิชัยพบพวกมันด้วยความบังเอิญ  พวกมันเป็นปลวกที่มีการจัดระเบียบทางสังคมที่แปลกแยกแตกต่างจากปรกติ    และที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้นก็คือ  เขาพบว่าพวกมันทีพัฒนาการทางสังคมและความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นเรื่อยๆ  นั่นแสดงว่าพวกมันมีวัฒนธรรม  มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อที่จะบอกใครต่อใครในวงการวิทยาศาสตร์ว่า พวกสัตว์ชั้นต่ำตัวเล็กๆที่ไม่มีกระดูกสันหลังและไม่ใช่สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมอย่างพวกปลวกเหล่านี้จะมีวัฒนธรรม มีการเรียนรู้ และสืบทอดความรู้เหล่านั้นไปยังรุ่นต่อๆไปได้ ไม่ใช่โดยดีเอ็นเอหรือสัญชาติญาณของเผ่าพันธุ์...แต่โดยทางภาษา!

                        หลังจากค้นพบดร.วิชัยตั้งชื่อเรียกพวกมันว่าเทอไมท์  เขาพร้อมด้วยลูกศิษย์เรียนปริญญาโทและเอกผู้ใกล้ชิดจำนวนหนึ่งได้จัดเตรียมโครงการวิจัยขั้นต่อไปด้วยความรอบคอบและเป็นความลับโดยทุนส่วนตัว   พื้นที่รกร้างหลายสิบไร่ถูกสร้างครอบด้วยโดมกระจกใสขนาดใหญ่  ใต้พื้นดินถูกผนึกหนาด้วยคอนกรีต  หลังจากนั้นพวกเขาก็เริ่มสร้างระบบนิเวศจำลองขนาดจิ๋วขึ้นในครอบแก้วนั้นให้คล้ายคลึงกับสภาพธรรมชาติในโลก  ภูเขาและแม่น้ำขนาดเล็ก ป่าไม้และทุ่งหญ้า มหาสมุทรและทะเลทราย หรือแม้แต่สายแร่ใต้ผิวดิน ทุกอย่างถูกคัดเลือกและย่อขนาดให้เหมาะสมสำหรับการดำรงชีพของพวกเทอไมท์โดยเฉพาะ  พวกมันมีฟังไจและเชื้อราเชื้อเห็ดบางชนิดเพื่อใช้เป็นอาหาร ทำกสิกรรม และมีพวกมด ตัวเบียนและแมลงปอเป็นศัตรูตามธรรมชาติ เพื่อสร้างความไม่ปลอดภัยในชีวิตให้กับสังคมของพวกเทอไมท์ที่จะนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงในการย้ายถิ่นฐาน และกระตุ้นเร้าให้เกิดการพัฒนาเทคโนโลยีขึ้น

                        “ดอกเตอร์คะ มันจะไม่ดีกว่าเหรอคะถ้าเราจะกำหนดให้พวกเทอไมท์มีสังคมที่ปลอดภัย ไม่มีศัตรูตามธรรมชาติ เพื่อว่าพวกมันจะได้มีเวลาพัฒนาสังคมและเทคโนโลยีได้อย่างรวดเร็วและราบรื่นขึ้นไงคะ” ดาเรศ นักศึกษาปริญญาเอกคนหนึ่งของเขาซึ่งเป็นผู้ช่วยงานที่ขยันขันแข็งถามขึ้นด้วยความแปลกใจ

                        “เมื่อสามล้านปีที่แล้ว มนุษย์ยุคหินบรรพบุรุษของพวกเราเริ่มลงจากต้นไม้มาเดินหากินตามพื้นดินกระจัดกระจายไปทั่วทวีปนะคุณดาเรศ  พวกเขาไม่รวมกันเป็นสังคมใหญ่ทำให้อ่อนแอจนเกือบจะสูญพันธุ์ทีเดียว แต่เพราะเสือเขี้ยวดาบและสัตว์ล่าเนื้อในยุคเดียวกันได้ขับไล่พวกมนุษย์ยุคหินให้จำต้องหลบไปอาศัยอยู่ในถ้ำ  พวกเขาจึงรวมตัวกันเพื่อความอยู่รอด ล่าสัตว์เป็นกลุ่ม คิดภาษาเพื่อการสื่อสาร คิดสร้างอาวุธเพื่อต่อสู้และล่าสัตว์ให้ได้มากขึ้นเพื่อให้พอเลี้ยงดูกับขนาดของเผ่าที่ขยายใหญ่โตอย่างรวดเร็ว แล้วก็เริ่มรู้จักใช้ไฟ  เทคโนโลยีจึงเริ่มต้นขึ้น  ซึ่งถ้าไม่มีศัตรูอย่างเสือเขี้ยวดาบ  มนุษย์สมัยนี้อาจจะยังคงเป็นเพียงสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่รวมตัวกันเป็นกลุ่มเล็กๆไม่เกินห้าคนสิบคน เร่ร่อนเดินหาผลไม้ป่าและรากไม้ประทังชีพและอาศัยนอนตามทุ่งหญ้าหรือต้นไม้ตลอดไปก็ได้  จริงมั้ยคุณดาเรศ”ดร.วิชัยอธิบายเหตุผลกับลูกศิษย์ของเขา

                        นักศึกษาสาวพยักหน้าอย่างเข้าใจในเหตุผลของอาจารย์ที่ปรึกษาของเธออย่างเต็มไปด้วยศรัทธาอันแรงกล้าจนบดบังสำนึกในมุมกลับไปเสียสิ้น

                        สังคมที่ต้องดิ้นรนจากความโหดเหี้ยมดุร้ายเพื่อความอยู่รอดนั้น แม้จะประสบความสำเร็จเพียงใด   อารยธรรมนั้นก็แฝงไว้ด้วยความพิกลพิการของความก้าวร้าวและความเห็นแก่ตัวเป็นเงามืดที่ไม่อาจลบเลือนไปชั่วกาลนาน...

                        พวกเทอไมท์จำนวนหนึ่งที่ถูกคัดเลือกอย่างดีแล้วถูกนำมาปล่อยในครอบแก้วโลกจำลองตามแผนงาน  ในไม่ช้าบรรดาอาดัมกับอีฟรุ่นแรกของพวกเทอไมท์ก็สามารถสร้างจอมปลอกขึ้นได้  และขยายเผ่าพันธุ์กระจัดกระจายออกไปทั่วบริเวณแคบๆริมแม่น้ำเทียมอย่างรวดเร็ว   จอมปลวกเล็กๆผุดขึ้นเป็นโคโลนีเมืองบริวารล้อมรอบจมอปลวกเมืองแม่ขยายขนาดมากขึ้นทุกที   พวกเทอไมท์ได้เริ่มปฏิวัติเกษตรกรรมแผนใหม่ขึ้นอย่างรวดเร็ว  พวกมันเพาะเลี้ยงฟังไจ เชื้อรา เชื้อเห็ดได้อย่างมีประสิทธิภาพและให้ผลผลิตสูง   พวกมันเลี้ยงเพลี้ยน้ำหวานซึ่งเป็นเสมือนแม่วัวนมของปลวกได้ดีกว่าปลวกสายพันธุ์ปรกติมาก เพราะพวกเทอไมท์รู้จักการคัดเลือกสายพันธุ์   พวกมันรู้จักใช้ไฟและเปลี่ยนเทคโนโลยีเข้าสู่ยุคโลหะสัมฤทธิ์อย่างรวดเร็วจนดร.วิชัยและชาวคณะพากันประหลาดใจไปตามๆกัน

                        หลังจากนั้น พวกมด ตัวเบียนและแมลงปอที่เพิ่มจำนวนขึ้นอย่างรวดเร็วก็เริ่มทำให้การติดต่อระหว่างเมืองบริวารและเมืองแม่มีปัญหา  การขาดการติดต่อกันไปเป็นระยะเวลานานๆทำให้เมืองบริวารหลายเมืองแยกตัวเป็นอิสระและหาทางป้องกันตัวเองจากเหล่ากองทัพมดผู้กระหายเลือด  บ้างก็พ่ายแพ้ถูกทำลายลงกลายเป็นอาหารโต๊ะจีนมื้อใหญ่ให้กับพวกแมลงกินเนื้อเหล่านั้น  แต่ก็มีบางเมืองที่ได้รับชัยชนะและขยับขยายกลายเป็นอาณาจักรได้สำเร็จ

                        “อาจารย์ครับ ผมคิดว่าอาณาจักรที่เอาชนะพวกกองทัพมดได้น่ะ เพราะใช้อาวุธที่ทำจากเหล็กนะครับ” สุธี  นักศึกษาปริญญาโทคนหนึ่งแจ้งข่าวกับเขาอย่างตื่นเต้นกับการค้นพบ

                        พวกเทอไมท์มีช่วงชีวิตที่สั้น แต่ดูเหมือนว่าการเรียนรู้ของพวกมันก็เป็นสเกลเดียวกับอายุของพวกมันด้วยเช่นกัน  คล้ายกับการดูหนังเพิ่มสปีด  พวกเทอไมท์เติบโต เรียนหนังสือมีครอบครัวและจบชีวิตลงในเวลาไม่กี่วันตามเวลาของมนุษย์    แต่เวลาไม่กี่วันนั้นคือเวลาหลายสิบปีในความรู้สึกของพวกเทอไมท์  เพราะฉะนั้นตอนนี้จึงดูเหมือนกับว่าคณะวิจัยของดร.วิชัยกำลังดูหนังเร่งสปีดของวิวัฒนาการสังคมมนุษย์ที่ยาวนานหลายพันปีโดยพวกเทอไมท์แสดงให้ดูนั่นเอง

                        “นั่นแสดงว่าพวกมันเปลี่ยนจากยุคโลหะสัมฤทธิ์มาเป็นยุคเหล็กแล้วสินะ  ผมคิดว่าตอนนี้พวกมันคงมีอักษรหนังสือใช้กันแล้วด้วย   ดังนั้นตั้งแต่นี้พวกเราจะต้องแบ่งงานกันตรวจสอบดูแลพวกเทอไมท์อย่างใกล้ชิดมากขึ้น  แต่ก็ต้องพยายามไม่ให้พวกมันรู้ตัวว่าเราคอยเฝ้ามองมันอยู่  เข้าใจมั้ยทุกคน”ดร.วิชัยสั่งงานกับทุกคนในที่ประชุม

                        หลังจากนั้นคณะวิจัยก็แบ่งพื้นที่ส่วนต่างๆภายในโลกจำลองออกเป็นทวีปและตั้งชื่อเลียนแบบทวีปต่างๆในโลก   รวมทั้งเรียกพวกเทอไมท์เผ่าพันธุ์ต่างๆตามชื่อของชนเผ่าคนในยุคโบราณด้วยเช่นกันตามลักษณะและพฤติกรรมที่คล้ายคลึงกัน  เช่น พวกฮิตไทต์คือพวกที่ค้นพบวิธีถลุงเหล็กเป็นพวกแรก  พวกบาลิโลนที่สร้างหอสูง  พวกฟินิเชียนที่เริ่มล่องเรือค้าขายเป็นพวกแรก  พวกมิลักขะ พวกอารยัน  หรือพวกเผ่ามายา

                        และถึงแม้พวกคณะวิจัยจะพยายามซ่อนเร้นการเฝ้าสังเกตการณ์อารยธรรมของพวกเทอไมท์เพียงใดก็ตาม  แต่ดูเหมือนว่าพวกมันจะมีสำเหนียกรับรู้อย่างรางเลือนถึงความมีอยู่ของพวกเขาได้   เหตุนี้เองทำให้เกิดลัทธิบูชาเทพเจ้าและภูตผีขึ้นในอารยธรรมของพวกมัน ที่แตกต่างกันไปตามเผ่าพันธุ์และผู้ดูแลมันซึ่งบางครั้งได้แสดงปาฏิหาริย์ช่วยพวกมันจากฝูงมดและแมลงปอ อันเกิดจากความรักความลำเอียงของนักศึกษาผู้ดูแลโซนต่างๆได้แอบทำเรื่องนอกเหนือคำสั่งนั่นเอง

                        ตัวของดร.วิชัยเองก็ได้เลือกพวกเผ่าเทอไมท์ที่ถูกใจไว้เผ่าหนึ่งเหมือนกัน  พวกมันมีจำนวนน้อยแต่เฉลียวฉลาดและกล้าหาญ  เขาตัดสินใจช่วยเหลือพวกมันจากจากการกดขี่ของอีกเผ่าหนึ่งซึ่งใหญ่และเข้มแข็งกว่าด้วยแรงบันดาลใจชั่ววูบ   แต่เมื่อรู้สึกตัวดร.วิชัยก็ต้องแอบหัวเราะให้กับการกระทำอันโง่เขลาของตน  แล้วก็พาลตั้งชื่อเผ่านั้นว่าเทอไมท์ยิว  และเรียกหัวหน้าเผ่าของมันว่าโมเสส  และแน่นอนที่พวกเผ่าที่ข่มเหงนั้นจึงถูกตั้งชื่อโดยปริยายว่าเทอไมท์อียิปต์อันมีรามเสสที่2 เป็นหัวหน้าเผ่า  ตอนนี้เขาก็เลยกลายเป็นพระเจ้าไปแล้ว

                        ไม่นานศาสนาต่างๆก็ถือกำเนิดขึ้นพร้อมกับที่ความเป็นประเทศถูกแบ่งแยกชัดเจนขึ้น และมันนามซึ่งปัญหาใหญ่  นั่นคือสงครามที่เกิดจากปัญหาเชื้อชาติและศาสนาที่ดูเหมือนจะรุนแรงและยืดเยื้อกว่าแต่ก่อนมาก

                        และสงครามที่ดูเหมือนจะได้รับความสนใจจากบรรดานักศึกษาปริญญาโทและเอกมากที่สุดก็คือ  สงครามที่พวกเทอไมท์ของดาเรศบุกเข้าล้อมเมืองของเทอไมท์ที่สุธีดูแลอยู่  ซึ่งเกิดขึ้นในขณะที่ดร.วิชัยเข้ารักษาโรคหัวใจในโรงพยาบาล  ทำให้บรรดาเทพเจ้าตัวปลอมทั้งหลายได้ใจ  แอบช่วยพวกเทอไมท์ฝ่ายของตนในการรบอย่างสนุกสนาน

                        เมื่อดร.วิชัยทราบเรื่อง  ในครั้งแรกเขารู้สึกโกรธทันที  แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังแอบส่งทูตสวรรค์ไปช่วยเหลือพวกเทอไมท์ยิวอยู่บ่อยๆเหมือนกัน  จึงจำต้องเปลี่ยนเรื่องแก้ขวยกับลูกศิษย์ด้วยคำพูดติดตลกแทน

                        “ดีเหมือนกันนะทำยังกับมหากาพย์อีเลียดแน่ะ  พวกกรีกล้อมเมืองทรอยเพื่อจะแย่งชิงสาวงามเฮเลนคืนมา โดยมีพวกเทพทั้งหลายคอยแอบช่วยทั้งสองฝ่าย  แบบนี้เธอคงเป็นเทวีอาเธน่าสินะดาเรศ   แล้วเธอก็คงเป็นเทพอพอลโลรูปงามใช่มั้ยสุธี”

                   เสียงหัวเราะอย่างคลายใจดังขึ้นจากบรรดาลูกศิษย์ของเขาที่รู้สึกสำนึกผิดในสิ่งที่ได้กระทำ  บางคนก็พูดเสริมเพื่อให้บรรยากาศผ่อนคลายขึ้นว่า

                        “ดาเรศน่ะเหรอครับ  ผมว่าเหมือนเมดูซ่ามากกว่านะครับอาจารย์”

                        “นั่นสิ  แต่ผมสงสัยจังเลยว่าเฮเลนแห่งทรอยของพวกปลวกนี่จะสวยขนาดไหนกันนะ  แล้วตอนที่เธอกำลังแทะไม้จะดูน่ารักน่าลุ่มหลงแค่ไหนกัน”

                        “เออ!จริงด้วย  พวกผมดูแลเมืองจีนอยู่ก็ไม่รู้ว่าพวกปลวกผิวเหลืองพวกนี้จะมีโฉมสะคราญล่มเมืองอย่าง ไซซี ง้อกี หวังเจาจินหรือว่าหยังกุ้ยเฟยบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้”

                        แล้วคณะวิจัยต่างก็หัวเราะหยอกล้อกันอย่างครื้นเครง  ลืมเลือนความผิดที่พวกเขาได้กระทำต่อชาวเทอไมท์สัตว์โลกผู้ต่ำต้อยไปเสียสิ้น   พวกเทอไมท์ที่ถูกปั่นหัวจากเทพเจ้าแต่ละองค์ที่พวกมันเทิดทูนให้เข่นฆ่ากันเองอย่างไร้ค่า  โดยที่พวกเทพเจ้าทั้งหลายเพียงนึกอยู่ตลอดเวลาว่าพวกมันเป็นเพียงปลวกชินหนึ่งเท่านั้น

                        หลังจากเหตุการณ์สงครามกรุงทรอยแล้ว  บรรดาเทพเจ้าทั้งหลายก็เริ่มระมัดระวังที่จะกระทำการแทรกแซงใดๆต่อพวกเทอไมท์มากขึ้น  ดังนั้นเองประวัติศาสตร์ในช่วงหลังๆมานี้ของพวกเทอไมท์จึงเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น  ตำนานของเทพเจ้าจึงคงมีเหลืออยู่แต่ในหนังสือตำนานเทพปกรณัมหรือหนังสือเกี่ยวกับตำนานทางศาสนาโบราณเท่านั้น   มันทำให้การเมืองและสังคมของชาวเทอไมท์เข้าสู่สมดุล  แต่พอนานวันเข้าสังคมที่ไร้พลวัตเหมือนน้ำนิ่งจนเน่าก็ก่อให้เกิดรากเหง้าของความคิดแบบอนุรักษ์นิยมสุดขั้วขึ้นในแทบทุกอาณาจักร

                        “ทุกคนดูสิ  สิ่งที่เกิดขึ้นในสังคมของพวกเทอไมท์มันช่างเหมือนกับสังคมมนุษย์จริงๆ  ความคิดแบบอนุรักษ์นิยมสุดโต่งทำให้เกิดระบบวรรณะขึ้นในอินเดีย  เกิดสังคมปิดอันนำมาซึ่งความล้าหลังในญี่ปุ่นและเมืองจีน  เกิดชนชั้นผูกขาดอำนาจ ระบบราชการเหลวแหลกฉ้อราษฎร์บังหลวงอย่างร้ายแรง  และมันยังทำให้เกิดยุคมืดขึ้นในยุโรปในศตวรรษที่18    แต่เมื่อสังคมตกต่ำถึงที่สุด  การปฏิวัติสังคมแบบถึงรากหญ้าก็จะเกิดขึ้นในไม่ช้า” ดร.วิชัยทำนายเหตุการณ์ล่วงหน้าให้ทุกคนฟัง

                        จริงดังคาด  การปฏิวัตินองเลือดเกิดขึ้นทั่วทุกหัวระแหงในโลกจำลองใบจิ๋วนั้นราวกับโรคระบาด  มันนำมาซึ่งความเจ็บปวดชอกช้ำของสังคมก็จริง  แต่ก็ได้นำความหวังของวันใหม่ที่สวยงามมาด้วยเช่นกัน

                        “ตอนนี้พวกเทอไมท์ได้ก้าวสู่ยุคสมัยใหม่อย่างเต็มตัวแล้ว  แต่การพัฒนาอย่างรวดเร็วของพวกมันจะเป็นเหมือนดาบสองคม  เหมือนกับการปฏิวัติอุตสาหกรรมของมนุษย์นำมาซึ่งการช่วงชิงทรัพยากรธรรมชาติและการล่าอาณานิคม  จนในที่สุดก็นำไปสู่สงครามโลก!  ......ดังนั้นถ้ามันเกิดขึ้นจริงทุกคนไม่ต้องตกใจเพราะมันเป็นเพียงปรากฏการณ์หนึ่งในวิวัฒนาการทางสังคมเท่านั้น  หลังจากนี้...ผมจะต้องเดินทางไปอเมริกาเพื่อเสนอข้อมูลและผลงานชิ้นนี้ต่อวงการวิทยาศาสตร์ของโลก  โดยที่ทุกคนจะได้รับเครดิตร่วมในการค้นพบยิ่งใหญ่ของวงการวิทยาศาสตร์ชิ้นนี้ด้วยอย่างเท่าเทียมกัน  ระหว่างที่ผมไม่อยู่ขอให้ทุกคนเฝ้าดูพวกเทอไมท์อยู่ห่างๆด้วยความระมัดระวังด้วย” ดร.วิชัยสั่งความเป็นครั้งสุดท้ายก่อนออกเดินทาง  เขาจำเป็นต้องรีบเผยแพร่ผลงานนี้ออกไปสู่สาธารณะโดยเร็วที่สุด   เวลาของเขาเหลือไม่มากแล้ว....เพราะหัวใจของเขามันเต้นแผ่วล้าลงทุกที

                        ดร.วิชัยทำนายถูกต้องอีกครั้ง  สงครามโลกครั้งที่หนึ่งของพวกเทอไมท์เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วหลังจากที่เขาออกเดินทาง  มันสงบลงได้ไม่นานเถ้าถ่านที่หลงเหลืออยู่ก็คุโชนเป็นสงครามโลกครั้งที่สองในเวลาต่อมา   แต่ดร.วิชัยลืมนึกถึงความจริงบางข้อไปในการทำนายครั้งนี้ 

                        สงครามโลกทั้งสองครั้งของของมนุษย์ทำให้ทุกชาติทุ่มเททรัพยากรทุกสิ่งในมือเพื่อพัฒนาเทคโนโลยีใหม่ๆขึ้นมาเอาชนะกันในสงคราม  ในสงครามดลกครั้งที่หนึ่ง  มันทำให้เกิดการก้าวกระโดดของเทคโนโลยีด้านเคมี ยานยนต์และการบิน   ในสงครามโลกครั้งที่สอง การทุ่มเทอย่างมหาศาลในโครงการจรวดV-1ของเยอรมันมีผลให้เกิดยุคอวกาศเพียงสิบปีต่อมา  และเงินมหาศาลที่ทุ่มลงในโครงการแมนฮัตตันที่ลอสอลาโมสของสหรัฐก็ทำให้เทคโนโลยีด้านนิวเคลียร์ย่นระยะเวลาเร็วขึ้นหลายสิบปี   และสำหรับพวกเทอไมท์ก็เช่นกัน  พวกมันสามารถพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีได้อย่างรวดเร็วน่าอัศจรรย์ใจ

                        และยิ่งไปกว่านั้นก็คือ  พวกมันได้สำเหนียกแล้วว่า ชาวเทอไมท์มิได้เป็นสิ่งมีชีวิตทรงภูมิปัญญาเพียงหนึ่งเดียวในที่นี้  พวกมันพบอีกว่าครอบแก้วคือสิ่งแปลกปลอมทางธรรมชาติที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อกักขังพวกมันไว้  

โดยพระเจ้า.....ผู้ทรยศพวกมัน!

                   ดร.วิชัยได้รับโทรศัพท์ด่วนจากกรุงเทพฯทำให้จำต้องถอนตัวออกจากการร่วมงานสัมมนาทางวิทยาศาสตร์กลางคัน  เขาขึ้นเครื่องบินกลับประเทศไทยทันทีด้วยจิตใจอันร้อนรน

                        บนเครื่องบินที่เหินอยู่บนท้องฟ้า  ดร.วิชัยพลันนึกถึงการพูดคุยทางโทรศัพท์เมื่อไม่นานมานี้   ซึ่งเป็นสาเหตุให้เขาจำต้องรีบเดินทางกลับอย่างกะทันหัน

                        “ฮัลโหล  ดร.วิชัยใช่มั้ยครับ....อาจารย์ครับผมสุธีพูดนะครับ    พวกเราต้องขอโทษด้วยที่ต้องโทรศัพท์มารบกวนอาจารย์  แต่ว่าพวกเราพบปัญหาเกี่ยวกับพวกเทอไมท์เข้าแล้วละครับ” ลูกศิษย์ของเขาพูดรัวขึ้นอย่างตื่นเต้นร้อนรนผิดปรกติ

                        “คือว่า...พวกเราเฝ้าสังเกตการณ์แบบห่างๆอย่างที่อาจารย์ได้สั่งเอาไว้ก่อนไป  แต่เมื่อหลายวันก่อนเสรีที่คุมโซนแอฟริกาอยู่เข้ามาบอกพวกเราว่า  เขาพบพวกเทอไมท์บางตัวที่เขาคุ้นเคยและจำลักษณะของมันได้แม่นยำยังมีชีวิตอยู่....ทั้งๆที่พวกมันน่าจะแก่ตายไปตั้งสี่ห้าชั่วอายุปรกติของพวกเทอไมท์แล้วด้วยซ้ำ  ทีแรกพวกเราก็ไม่ค่อยเชื่อ  แต่หลายวันมานี่พวกเราทุกคนก็พบปรากฏการณ์อย่างเดียวกันในทุกโซนเลยละครับ  มันทำให้พวกเราคิดว่าบางทีพวกเทอไมท์อาจจะพบวิธีการยืดอายุให้ยืนนานกว่าปรกติได้  และก็อาจเป็นไปได้ว่า....พวกมันอาจจะเอาชนะความตายได้แล้ว!”

                        “ใจเย็นๆ  บางทีมันอาจจะเป็นความก้าวหน้าทางการแพทย์ธรรมดาบวกกับความบังเอิญก็ได้ จริงมั้ย” ดร.วิชัยพยายามพูดปลอบใจลูกศิษย์ของเขา   แต่ใจกลับคิดไปตรงกันข้าม

                        มนุษย์อาจจะบังเอิญอายุยืนจากเจ็ดแปดสิบปีเป็นร้อยกว่าปีได้  แต่ถ้าจะอายุยืนเป็นสี่ห้าเท่าหรือสามสี่ร้อยปีได้นั้น  มันต้องไม่ใช่เรื่องความบังเอิญรักษาสุขภาพได้ดีเป็นแน่

                        เสียงพูดคุยโต้เถียงของพวกลูกศิษย์ทีมวิจัยดังแว่วผ่านสายโทรศัพท์เข้ามา  ในขณะที่สุธีบอกเรื่องสำคัญกับเขาอีกเรื่องหนึ่ง

                        “นอกจากเรื่องนี้แล้ว พวกเรายังคิดว่าพวกเทอไมท์ทั้งหมดกำลังร่วมมือกันปกปิดซ่อนเร้นการกระทำของพวกมันจากสายตาของพวกเราอยู่นะครับอาจารย์  พวกมันเปลี่ยนมาใช้คลื่นวิทยุช่วงคลื่นที่เรารับไม่ได้และใช้รหัสในการติดต่อกัน  ผมว่ามันคงรู้แล้วว่ามีพวกเราเฝ้ามองพฤติกรรมของพวกมันอยู่  นอกจากนั้น  เมื่อวานนี้พวกเทอไมท์ได้ทดลองระเบิดขนาดจิ๋วที่มีอานุภาพสูงมากจนทำให้ครอบแก้วเกิดร้าวขึ้นแล้วครับอาจารย์”

                        เป็นไปได้ยังไงกัน..”ดร.วิชัยอุทานอย่างตื่นตระหนก ระเบิดเคมีธรรมดาขนาดเล็กจิ๋วในสเกลของพวกปลวกเทอไมท์ไม่มีทางทำให้ครอบแก้วหนาเกิดแตกร้าวได้แน่

                        “ครับ เป็นไปได้ยังไง  พวกเราบางคนคิดว่ามันคือระเบิดปรมาณูขนาดจิ๋ว  แต่พวกเราทุกคนก็รู้ว่าในระบบนิเวศจำลองที่พวกเราสร้างขึ้นไม่มียูเรเนียมหรือพลูโตเนียมให้พวกเทอไมท์ใช้สร้างระเบิดปรมาณูได้แน่ๆ  นอกจากว่า...”

                        ใช่สิ....เขาเดาความคิดของลูกศิษย์เขาได้ทันที  นอกจากว่าพวกมันจะใช้สิ่งอื่นแทนยูเรเนียม235หรือพลูโตเนียม239ซึ่งเป็นไอโซโทปที่สามารถสร้างปฏิกิริยานิวเคลียร์แบบฟิชชั่นแบบที่ใช้กันทั่วไปในโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ทั่วโลก  นั่นคือ...พวกมันอาจจะใช้ปฏิกิริยานิวเคลียร์แบบฟิวชั่นแทนซึ่งเป็นแบบที่เกิดขึ้นบนดวงอาทิตย์เมื่อไฮโดรเจนสี่อะตอมหลอมรวมเป็นฮีเลียมอะตอมเดียว แล้วมีมวลสารจำนวนหนึ่งเปลี่ยนรูปไปเป็นพลังงานตามสูตรของไอน์สไตน์ที่แพร่หลายกันทั่วไป...

                        E = mc2   มวลสารที่สูญหายไปเพียงหนึ่งกรัมจะกลายเป็นพลังงานถึง 25ล้านกิโลวัตต์-ชั่วโมงเลยทีเดียว    แต่ในปัจจุบันมนุษย์ยังไม่สามารถควบคุมปฏิกิริยาฟิวชั่นได้แบบปฏิกิริยาฟิชชั่นเลยนี่นา   ระเบิดนิวเคลียร์แบบฟิวชั่นของมนุษย์ก็ใช้ดิวทีเรียมซึ่งเป็นไอโซโทปหนึ่งของไฮโดรเจนเป็นเชื้อเพลิง   แต่ในโลกใบจิ๋วของพวกเทอไมท์นั้นไม่มีดิวทีเรียมในปริมาณมากเพียงพอที่จะทำระเบิดได้อย่างแน่นอน    นอกจาก....พวกมันจะใช้ไฮโดรเจนจากอากาศ!

                        นั่นแปลว่า  ตอนนี้เทคโนโลยีของพวกเทอไมท์ได้ล้ำหน้ามนุษยชาติไปแล้วหรือ?

                   “พวกคุณต้องทำลาย....ทำลายพวกเทอไมท์ให้หมดเดี๋ยวนี้  ไม่ว่าต้องใช้วิธีใดก็ตาม  จำไว้...ทำลายให้หมด...”ปลายเสียงของเขาสั่นระริกขณะที่สั่งคำสั่งที่ดูเหมือนจะโหดเหี้ยมเหลือเกินออกไป

                        แต่มันไม่มีทางเลือก  บัดนี้พวกเทอไมท์ได้กลายเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีอันตรายใหญ่หลวงต่อมนุษย์ไปแล้ว  และพวกมันอาจกำลังมีแผนที่จะล้างแค้นต่อพระเจ้ากำมะลอที่ทรยศพวกมันอย่างเจ็บแสบก็ได้  เพราะพวกมันไม่ต้องการเป็นสัตว์ทดลองในครอบแก้วอีกต่อไป

                        ดร.วิชัยเหม่อมองไปนอกหน้าต่างเครื่องบิน  มองดูท้องฟ้ายามราตรีที่มีดวงดาวระยิบระยับพลางภาวนาให้ลูกศิษย์ของเขาทำลายพวกเทอไมท์ได้สำเร็จก่อนที่พวกมันจะทันรู้ตัว   และเพราะความเครียดเคร่งนั้นเองที่ทำให้จังหวะหัวใจเขาเต้นผิดปรกติไป   ดร.วิชัยเอามือกุมหน้าอกไว้ในขณะที่ตาเหลือกค้างครวญครางขึ้นจนสจ๊วตและแอร์โฮสเตสกรูกันเข้ามาช่วยปฐมพยาบาลกันโกลาหล

                        และแล้วในวินาทีแห่งความเป็นตายนั้นเอง  สติปัญญาของเขาก็พลันแจ่มใสแหลมคมที่สุดในชีวิตขึ้นวูบหนึ่ง...

                        เขาพลันนึกทบทวนไปในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ที่แล้วมา เหตุการณ์ที่มีเงื่อนงำนับครั้งไม่ถ้วนในประวัติศาสตร์ที่ไม่มีคำอธิบาย  แล้วเขาก็เข้าใจสาเหตุนั้น

                        “....พวกเรา....ทุกคน...อยู่ใน...”เสียงพูดของเขาแผ่วล้าปานกระซิบ   สายตาเบิกโพลงจ้องมองผ่านหน้าต่างไปยังท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวด้วยแววตาที่เจ็บช้ำ ผิดหวังและรู้สึกต่ำต้อยสุดประมาณ  ก่อนจะพูดประโยคสุดท้ายขึ้นว่า

                        “ที่นั่น...ครอบแก้ว...พระเจ้า!”

                        แล้วพระเจ้ากำมะลอ...องค์หนึ่ง   ก็สิ้นใจในนาทีนั้นเอง

                                      ----------จบ--------